نقدی بر فلسفه عملی برتراندراسل
راسل : من فکر می کنم هیچ کس نباید درباره هیچ چیز اطمینان کامل داشته باشد اگر شما چنین هستید کاملا در اشتباهید زیرا هیچ چیز شایسته اطمینان نیست هر فرد باید توانایی آن را داشته باشد که با داشتن تردید قاطعانه عمل کند آنچه که من از فلسفه انتظار دارم این است که مردم را قوت قلب دهد که با وجود نداشتن اطمینان کامل قاطعانه عمل کنند.
نقد و تحلیل
نویسنده : بهزاد سید بیگلو
شک و شک نسبی یکی از ملزوماتی است که می تواند بشررا به رشد عقلانی و معرفتی و علمی برساند در چنین صورتی شک یک پدیده ارزشی محسوب می شود
اولا : چگونه با شک و شک نسبی آن هم در همه امور بشری به صورت مطلق می توان با اطمینان عمل کرد شک و تردید همچنان که یکی از عوامل رشد روحی و جسمی انسان می تواند باشد اگر برطرف نشود و بشر جواب قانع کننده ای پیدا نکند چه تضمینی وجود دارد عملکرد مثبت خود را حفظ کند و به تضاد خود تبدیل نشود. اگر کشاورزی دانه ای می کارد تردید داشته باشد که این دانه رشد خواهد کرد یا نه امیدش متزلزل می شود حال چنین شخصی با عدم اطمینان چگونه می تواند منتظر محصول خود باشد کسی که اطمینان به عملکرد خود ندارد چگونه می تواند قاطعانه عمل کند. یا باید ایمان داشته باشد که آن دانه رشد می کند یا امید ، اگر هر دوی آنها از گذرگاه شک عبور کرده باشند به مرحله باور خواهند رسید چنانچه این یک امر مثبتی تلقی می شود ( البته با فرض این استثنائات دانه ای که کاشته می شود شاید به مشیت الهی رشد نکند و یا کم توجهی کشاورز باعث عدم رشد آن شود )
دوم: شک دائمی در هر موردی انگیزه انسان را برای آن مورد بحث پایین می آورد چطور می توان اثبات کرد با انگیزه پایین و دارای تردید بشر قادر خواهد بود با اطمینان در آن مورد بحث عمل کند بین عمل با اطمینان ، با انگیزه پایین و دارای شک تناقض وجود دارد.
سوم : اگر انسان از شک به شک نسبی و از آن به سمت ایمان حرکت نکند و ایمان را در مسیر یقین قرار ندهد و اگر اکثر موضوعات ذهنی ، عقلانی و روحی خود را به قطعیت نرساند شما نمی توانید برای او قانون حاکم کنید چون در هیچ موردی به قطعیت نرسیده لذا پاسخگوی عملکرد خود نخواهد شد.
چهار : زندگی در سایه شک و تردید قدرت تصمیم گیری را از بشر می گیرد و انسان با چنین ضعفی هرگز با اطمینان گام بر نخواهد داشت.