اومانیسم
نویسنده : بهزاد سید بیگلو
اومانیسم یک مکتب با جهانبینی فلسفی و ادبی و انسان محور است که تاکید بر ارزش و عاملیت انسان چه به صورت فردی یا جمعی دارد عموما تفکر منتقد محور دارد عقلانیت و تجربه گرایی را بر مابعدالطبیعه و دین ترجیح می دهد تمامی ارزش ها و فضائل را در خدمت بشر قرار می دهد می خواهد انسان را با عقلانیت و ارزش های انسانی با تعریف خاص خود به سعادت برساند.
بزرگترین نتیجه رنسانس به وجود آمدن مکتب انسان گرای اومانیسم است که قصد دارد علایق و طبیعت آدمیان را میزان و اواویت همه اصول قرار دهد.
یکی دیگر از اولویت های این مکتب فلسفی مسلط کردن حق گرایی و خود مختاری انسان بر تمامی شوون بشری می باشد برخی از اندیشمندان از انسان گرایی به عنوان ایمان به (( خود )) یاد می کنند و آدمی را نوعی خدای می دانند و از نظر آنان با این که یک ندای درونی در نهاد انسان فریاد میزند خدایی هست ولی چون بشر نمی تواند به صورت حسی و لمسی با آن خدا ارتباط برقرار کند پس (( خود )) را به عنوان خدا معرفی می کند.
اخلاق در اومانیسم در خدمت بشر است و بر پایه تمایلات انسان گام برمی دارد در واقع اومانیسم فلسفه و روش زندگی کسانی است که عاشق زندگی هستند و به جای یافتن آرامش در پاسخ های غیر لمسی مانند دین ، آن را در برآوردن حاجات و تمایلات انسان می دانند.
انسان گرایان ، تفکر خدایی را در مقابل تفکر بر آمده از انسان قرار می دهند و اساس برآورده شدن خواسته های بشر برای بهتر زیستن را با تکیه بر تجربه و باورهای ذهنی انسان می پندارند.
البته انسان گرایان دینی هم وجود دارند آنان وجه مشترک زیادی با انسان گرایان غیر دینی دارند از نظر آنان خدا در مرکز هستی قرار دارد مریتین و دی کاردین در واقع دو مدافع اصلی این رویکرد هستند از دیدگاه آنان انسان موجودی مادی و معنوی ، خردمند ، دارای آزادی و اراده است و عالیترین هدف انسان آن است که از روی اراده اجابت کند و مطیع قوانین دینی باشد.
